Ինչ անում ես՝ արա սիրով, եթե չես անելու սիրով՝ ուղղակի մի արա. Քրիստինե Ալագուլյան

Վ. Բրյուսովի անվ. ԵՊԼՀ 3-րդ կուրսի «Լրագրություն» ԳՈՒԿ ուսանողները, իրենց վարպետության դասախոս Լիլիկ Ստեփանյանի հրավերով, հյուրընկալել էին լրագրող, հեռուստամեկնաբան Քրիստինե Ալագուլյանին, որն իր փորձը կիսեց ապագա լրագրողների հետ: «Խմբակային հարցազրույցն» անցավ մտերմիկ միջավայրում, ուսանողներն ստացան իրենց հուզող բոլոր հարցերի պատասխանները: Քրիստինե Ալագուլյանը 2003թ-ից աշխատում է «Շանթ» հեռուստաընկերությունում` նախ որպես միջազգային լուրերի պատասխանատու, իսկ 2010թ-ից՝ «Հորիզոն» լրատվական ծրագրի մեկնաբան: 2018թ. արժանացել է ՀՀ Երախտագիտության մեդալի:

- Դուք հիմնականում ռեպորտաժներ եք պատրաստում արտաքին քաղաքականության մասին: Ինչպե՞ս ստացվեց, որ հենց այդ ուղղությունն ընտրեցիք: -Այնպես ստացվեց, որ ես աշխատանքի անցա միջազգային լուրերում: Իմ առաջին աշխատավայրն էր «Շանթ»-ը: Աշխատանքի ընդունվեցի ապրիլի 1-ին և դա, ի վերջո, դարձավ իմ կյանքի ամենալուրջ կատակը, որ արդեն 16 տարի շարունակվում էJ:Այդ ժամանակ դեռ նոր էր սկսվել Իրաքի պատերազմը և ամբողջ աշխարհը կենտրոնացած էր այդ իրադարձության վրա: Աշխարհաքաղաքականությունը, շահերի բախումն ու անջատումը իմ աչքի առաջ էին: Եվ դա հանգեցրեց նրան, որ ես սկսեցի այն ավելի լավ հասկանալ:

-Դուք արտաքին քաղաքականությամբ զբաղվելուց բացի նաև պատրաստում եք մշակութային թեմաներով ռեպորտաժներ: Ավելի հեշտ չէ՞, երբ լրագրողը մասնագիտացված է կոնկրետ մի ոլորտում: -Այո, հեշտ է, և իմ կռիվը միշտ լինում է իմ ղեկավարների հետ, որ մենք պիտի շատ նեղ մասնագիտացման գնանք, բայց անգամ նեղ մասնագիտացման դեպքում երբեմն պետք են փոփոխություններ՝ նախ ինքդ քեզ ստուգելու համար: Երբ անընդհատ նույն ոլորտում ես, երբեմն լինում են բաներ, որ իրականում հետաքրքիր են, բայց դու այլևս չես նկատում այդ հետաքրքրությունը: Դրա համար երբեմն պետք է դուրս գալ կաղապարից և անել քեզ հետաքրքրող այլ բան: Այո, ես նաև մշակութային ռեպորտաժներ եմ անում և դա անում եմ շատ սիրով, հատկապես երբ դա վերաբերում է երաժշտությանը:

- Ձեզ երբևէ ճնշե՞լ են: Երբևէ լռե՞լ եք՝ վախենալով հետևանքներից: -Ճնշել՝ ոչ, բայց մի անգամ կռվի մեջ ընկել եմ: Երբ գնացել էինք, այսպես ասած, «փոսի Գայի»՝ հրդեհ նկարելու, մեզ չէին թողնում նկարել, փակում էին տեսախցիկը: Բայց մենք համառ գտնվեցինք և նկարեցինք հրդեհը: Թեպետ այդ մասին հետո նյութ գրեցինք, որ նրանք մեզ խոչընդոտել են մասնագիտական գործունեության ժամանակ և որ նրանց քրեական պատասխանատվություն է հասնում: Միայն դա է եղել:

-Երբևէ չե՞ք մտածել մասնագիտական ուղղվածության մեջ փոփոխություններ անելու մասին: -Դեռ չեմ հոգնել լրագրությունից: Երբեմն մտածում եմ, բայց դրանք դեռ չեն նյութականացել, դեռ ընդամենը գաղափարներ են: Կարծում եմ, որ դեռ լրագրությունում իմ կարիքը կա, ես էլ ինձ դեռ զգում եմ կարևոր: Հենց զգացի անկարևոր, հաստատ փոփոխություն կանեմ: Մի լավ խոսք կա. ապրածդ կյանքում եթե անգամ մեկ օր ես երջանիկ ու լիարժեք ապրում, ուրեմն այդ մեկ օրն ես ապրել: Մեր ստեղծագործական կյանքը հենց այդպիսին է: Եթե դու դեռ կարողանում ես ինչ-որ նոր բան տալ և նոր բան վերցնել, դու դեռ անելիք ունես, եթե ոչ, պետք է փոխես ու ավելի արդյունավետ դարձնես:

- Հաճախ աշխատանքի բերումով ուղևորության եք մեկնում տարբեր երկրներ: Աշխատանքային գրաֆիկի հետ մեկտեղ ունենո՞ւմ եք ժամանակ գնումներ կատարելու, գեղատեսիլ վայրերը դիտելու համար: -Ճիշտն ասած չեմ հիշում մի երկիր, որտեղ նմանատիպ բաներիժամանակ ունեցած լինեմ: Միայն հուշանվեր կարող է գնած լինեմ, զուտ հիշողության համար: Բայց դա էլ միշտ չէ, որ ստացվում է: Իդեպ, եղել են երկրներ, որտեղ մենք ժամանակի մեծ մասն անցկացրել ենք ավտոբուսի մեջ՝ տեղի է ունեցել հանդիպումը, արագ նստել ենք ավտոբուս և գնացել մյուս հանդիպմանը:

-Ինչպիսի՞ գրաֆիկով է աշխատում հեռուստամեկնաբան Քրիստինե Ալագուլյանը: - Ամեն ինչ կախված է նրանից, թե տվյալ օրը ես ինչի՞ համար եմ պատասխանատու: Կան օրեր, որ պատասխանատու եմ միջազգային լուրերի համար, կան օրեր, որ պատասխանատու եմ ուղղակի ռեպորտաժ գրելու համար և կան օրեր, երբ պետք է լուրերը վարեմ ուղիղ եթերում: Եթե հատկապես մեկնաբան եմ, նախորդ օրվանից է սկսում նախապատրաստությունը, օրինակ, ջուր չեմ խմում քնելուց առնվազն 2 ժամ առաջ, որ դեմքս չայտուցվի: Առավոտյան, երբ գալիս եմ հեռուստաընկերություն, օրս սկսվում է վարսահարդարումից: Շատ կարևոր է, որ մենք մեր տեսքից գոհ լինենք: Հաջորդում է դիմահարդարումը՝ ոչ շատ ճչան, կախված նրանից, թե ինչ հագուստ ենք հագնում: Հիմնականում աշխատում ենք, որ աչքերը ակցենտավորված լինեն, որովհետև աչքի կոնտակտը շատ ավելի կարևոր է: Հետո գնում ենք տաղավար: Այնտեղ ամեն ինչ սկսվում է նրանից, որ կադրերն են դնում, ճիշտ ռակուրսները, ի՞նչ պլաններ պիտի լինեն և այլն: Եվ սկսվում է մեր հաղորդումը:

-Ասում են, որ հեռուստամեկնաբանը ցանկացած նորություն հայտնելիս, ինչ տեսակի էլ որ այն լինի, պետք է չեզոք լինի: Դուք ինչպե՞ս եք Ձեզ դրսևորում եթերում: -Ես դեմ եմ, որ ասում են՝ չեզոք ասենք տեքստը: Հեռուստադիտողի հետ մենք պիտի խոսենք այնպես, որ նա հասկանա, որ մենք իր կողմից ենք: Մենք ասում ենք իր հետ զրույց անելով, պատմելով այն մասին, ինչը որ կա: Այստեղ միանշանակ զգայունություն է պետք: Բայց դրան սահման կա: Չափից շատ զգայուն լինելուն էլ կողմ չեմ, որովհետև այդտեղ արդեն կա օբյեկտիվությունը խախտելու խնդիր:

-Ինչպե՞ս պետք է տեքստը մատուցել, որ հեռուստադիտողը վստահություն զգա այն լսելիս: -Հեռուստադիտողն ամեն ինչ նկատում է: Նկատում է նաև, արդյոք մենք տեքստը կարդալիս ապրումակցում ենք, թե՝ ոչ: Երբեմն տեքստում կա հատված, որ մենք պետք է ունենանք այդ էմպատիայի զգացումը: Մենք պետք է խոսենք իրենց հետ զրույց անելով, պատմելով իրադարձության մասին: Ինձ համար ընդունելի չէ այն, որ տեքստը պետք է ասել շատ չեզոք: Ես դրան դեմ եմ, բայց չափազանց շատ զգայնությանն էլ եմ դեմ, որովհետև այստեղ կա օբյեկտիվությունը խախտելու խնդիր:

-Պատահե՞լ է՝ ինչ-որ լուր հայտնելիս չկարողանաք զսպել Ձեր զգացմունքները: -Երկու անգամ է եղել իմ պրակտիկայում, որ ամենադժվար թողարկումներն են եղել հոգեբանական տեսանկյունից: Առաջինը, երբ Ապրիլյան պատերազմն էր: Երբ մենք վստահ ենք ինչ-որ տեղեկություն ասում՝ անորոշությունը, որը ունի հեռուստադիտողը, պատերազմից եկող վախերը կարող է կոտրել, խուճապը կարող է նվազել: Երկրորդ մեծ խնդիրը անցյալ տարվա քաղաքական իրադարձություններն էին: Այդ ժամանակ դեմքի միմիկան և ժեստերը պետք է այնքան զգույշ լինեն, որ մարդիկ զգան, որ գործ ունեն քաղաքականապես չեզոք մարդու հետ: Անգամ տերմինալոգիան, որ ընտրում ենք խոսելու համար, պիտի լինի չեզոք, որովհետև մեզ լսում են և՛ սոցիալական, և՛ քաղաքական տարբեր խմբեր: Նրանք բոլորը մեզնից պետք է լրատվություն լսեն, ոչ թե՝ քարոզչություն:

-Երբևէ ուղիղ եթերում հայտնվե՞լ եք անելանելի վիճակում, եթե այո՝ ինչպե՞ս եք հաղթահարել այն:

-Մի անգամ շատ ծիծաղելի վիճակում եմ հայտնվել: Վանաձորից պիտի ուղիղ եթեր մտնեի: Ես խոսում եմ և լսում իմ ձայնը ականջումս 2-րդ անգամ: Արդյունքում եթերն ընդհատումներով էր ստացվում: Եթերից հետո հարցնում եմ, թե ինչ է այս ամենը նշանակում: Եվ մի վանաձորցի իրենց բարբառով ասում է. -Ազիզ, գիտե՞ս ինչ ա եղել: Էդ ձենը Վանաձորից գնում ա Գյումրի, Գյումրիից գնում ա Երևան, Երևանից հետ ա գալիս Գյումրի, Գյումրիից Վանաձոր, ու դու լսում ես: Այ դրա համար ա արձագանքում (ծիծաղում է):

-Ինչպե՞ս է Քրիստինե Ալագուլյանը լրացնում գիտելիքի իր բազան: -Կարդալով: Ինձ մոտ միշտ գիրք կա: Ամենատպավորիչը, որ վերջերս կարդացել եմ Աշոտ Աղաբաբյանի «Թակարդն» է: Նաև հաճախում եմ դասընթացների: Ուզում եմ ինձ միշտ մարտահրավերներ նետել ու ինձ մարտահրավեր նետեն: Կարելի է նաև պարտվել, բայց ցանկացած պարտություն միշտ նոր գիտելիք է բերում: Այնպես որ պարտություններից երբեք պետք չէ վախենալ:

-Ո՞րն է ձեր հաջողության բանալին: -Լրագրության հանդեպ սերն է, որ ինձ միշտ հաջողության է տանում: Մի բան հաստատ է, այն, ինչ պիտի անես, արա սիրով, եթե չես անելու սիրով, ուղղակի մի արա:

ՍԳՍ ֆակուլտետ, ՄՀ լրագրություն, 3-րդ կուրս